Hayat üstüne üstüne gelir bazen. Sen ne yaparsan yap; sen ne kadar sağlam durursan dur; ayaklarının altındaki zemin çekiliverir aniden. Kaçarı yoktur. O kaygan zeminde, o boşlukta var olabilmeyi öğrenmek zorundasındır. Akıl, izan, mantık… hepsi boş laftır o anda.  "Bir offf çeksem; öyle bir çeksem ki karşıki dağlar yıkılsa." dersin. "Bir ahh çeksem; öyle bir çeksem ki tüm mahlukat inlese." dersin. Şişenin ve...

İçi daralıyordu yine. ‘’Allahım sen yardım et.’’ dedi. Eskiden olsa sabır dilerdi ama sabır istemenin daha çok dert dilemek anlamına geldiğini öğrendiğinden beri her daraldığında sabır yerine yardım istemeye dikkat eder olmuştu. Şükretti tüm kalbiyle geç de olsa öğrendiği bu bilgiye. Keşkeleri kaldıralı hayatından yıllar olmuştu; onun içindir ki ‘’Keşke daha önce öğrenseydim.’’ yerine ‘’Zararın neresinden dönülse kardır.’’ diyordu. Yavaş yavaş...

Hayatı görünenin ardındakini görerek yaşamak, mananın, hakikatin peşinde olmak ve gün gelip de bulduğunun bir yanılsamadan ibaret olduğunu anlamak; sadece kendi yarattığın illüzyonun tutsağı olduğunu farketmek; hakikatin ta başından beri apaçık bir biçimde tam da karşında durduğunu görüvermek…  Yıllar boyu, taş taş üstüne koyduğun, ilmek ilmek ördüğün, tüm acılardan, deneyimlerden damıtarak, gözyaşlarınla arıtarak edindiğin o kutsal inancın yerle bir oluvermiştir...

İçini kaplayan sevgi öylesine soyut, öylesine büyüktür ki ne sende uyanan duygunun türünü ne de sevdiğini tanımlayabilirsin. Gece gündüz ağlarsın. Her an onu düşünür, onu  hisseder; onu solursun. Başka türlüsü de mümkün değildir zaten. Beyin ve kalp amansız bir savaşa girmiştir sanki.  Der ki beynin: Ama benim ihtiyaçlarım, arzularım, beklentilerim, olmazsa olmazlarım... Susturur kalbin hemen: Sus, boşver. Ne önemi var tüm bunların. Onların...

O kadar hassastı, o kadar hassastı ki, insanların kalplerini kırmamak için sürekli bir susuş ve kaçış halindeydi. Çevresine ve kendisine en büyük zararı bu şekilde verdiğinin farkında bile değildi. Aslında, duygularını kendisine bile nasıl ifade edeceğini ve ifade ettiğinde ortaya çıkan yeni duygularla nasıl baş edeceğini bilemiyordu… Her zaman böyle değildi elbette.  Onun da kendini sere serpe çırılçıplak ortalara saçtığı...

Zihin, kalbi türlü türlü oyunlarla,  çeşit çeşit hilelerle susturmaya çalışmış. Her an yeni bir oyun kurmuş, en etkili kelimeleri seçmiş kalbin aklını çelmek için. Bırak, demiş, bırak... İş değil bu senin yaptığın. Haddini bil. Aklını başına topla. Böyle gelmiş, böyle gider. Kim başarmış ki bu işi sen başarasın. Kim yılmamış ki bu yoldan sen yılmayasın. Uğraşma boş işlerle.  Yol uzun. Yol belirsiz....

Bir kez daha anladım ki insanın kendi merkezinde kalabilmesi, sağlıklı düşünebilmesi ve ruhsal dengesini koruması için temposunu yavaşlatması gerek. Ruhsal gelişim yolundaki en yüksek potansiyelimizle yaşama ve ifade etme mücadelemizde başımıza gelebilecek en kötü şeylerden biri çılgın bir koşturmacanın içine düşmek. Diyeceksiniz ki ‘’Söylemesi kolay, hayat insanı zorla çekiyor o koşturmacanın içine.’’ Doğrudur. Ama illa ki bir an gelir ve farkedersiniz...

Sabah gözümü açtığımdan itibaren saatlerce pırıl pırıl parlayan denize diktim gözlerimi. Kilitlenmiştim adeta. Neredeyse yedi yirmi dört çalışan biri olarak bedenim masa başındaydı ama ruhum derya deniz, çayır çimen süzülüp duruyordu… Bazen, hatta çokça, hele de böyle güzel havalarda ten kafesim iyice dar gelir, ruhum o kafesi parçalayıp dışarı fırlamak ister. Bu duygu o kadar yoğun olur ki herhangi bir...

Bazıları derler ki bir ilişkide tarafların birbirinden bıkmaması, sıkılmaması için insanın biraz gizemli olması gerekir. Hatta yine derler ki ilk tanıştığınız insana hemen açmayın kendinizi. Yavaş yavaş ortaya çıkarın içinizdekileri ki sizi merak etsin. Ben de diyorum ki bu koskoca bir YALAN. Hem de tüm zamanların en büyük yalanı. Yahu, insan dediğin varlık üç beş kilogramlık kapasitesi belli bir kap mıdır...

Halimize şükretmenin önemini ne kadar bilsek de, hayatı şükranla yaşamak gerektiğine nice iman etmiş olsak da çoğu zaman unutuyoruz bu güzel duyguyu. Küçücük bir ayrıntı esir alabiliyor zihnimizi.  Takılıp kalıyoruz orada. Birbirinin benzeri sevimsiz düşünceler dolaşıp duruyor kafamızın içinde. Hele bir de derdin içine düşmüşsek eğer, insanın canının acıyan serçe parmağında toplanması gibi, sadece o derde odaklanıyoruz. Hayatımızda iyi...