HAYAL Ne Yana Düşer GERÇEK Ne Yana?

Sabah gözümü açtığımdan itibaren saatlerce pırıl pırıl parlayan denize diktim gözlerimi. Kilitlenmiştim adeta. Neredeyse yedi yirmi dört çalışan biri olarak bedenim masa başındaydı ama ruhum derya deniz, çayır çimen süzülüp duruyordu…

Bazen, hatta çokça, hele de böyle güzel havalarda ten kafesim iyice dar gelir, ruhum o kafesi parçalayıp dışarı fırlamak ister.

Bu duygu o kadar yoğun olur ki herhangi bir engelim olmamasına rağmen  çakılır kalırım olduğum yere. Gitmem hiçbir yere, gidemem… Nereye ve ne kadar gitsem az gelecektir zira…

Ruhum okyanusların üstünde uçmak isterken, binip bir tekneye boğaz turu yapmak mesela, çok az, çok kısıtlayıcı gelir…

Arzuların, yapabileceklerinden fazla olduğu ve insanın elini kolunu bağladığı anlardan biridir belki de bu an…

İşte böyle anlarda, hayal dünyama sığınırım alabildiğine; e adımız boşuna hayalpereste çıkmamış.

Şu dünyada gerçek sanarak yaşadıklarımızın esasında bir rüyadan ibaret olduğunu ömrümün hangi zaman diliminde farkettim hatırlamıyorum ama uzun, çok uzunca bir süredir, zamanın andan ibaret olduğunu, geçmiş ve gelecek diye bir şeyin aslında olmadığını hissederim sıklıkla ve yoğunlukla.

Düşünüyorum da, geçen sene bugünlerde, çalışma masamın başında hayal kurarak değil de bir geminin güvertesinde  aşıyordum okyanusu. Gerçek gibi görünen o deneyim de şu anda bir hayalden, hafıza kartımda yer alan bir takım görüntülerden ibaret işte… Hem, ne malum o gemi gezisini de rüyamda görmediğim ve bir hayalden ibaret olmadığı?

Albümlerimizdeki fotoğraflar geçmişte yaşadığımız günlerin gerçek olduğunun kanıtları, diyeceksiniz belki ama hatırlatırım: Japonlar, çok yakında rüyaların da fotoğrafını çekebileceklerini iddia ediyorlar.

Bilim bu müthiş buluşu gerçekleştirdiğinde, bir albüm getirseler önümüze ve içinde hem yaşadığımız anların, hem de rüyalarımızdaki anların fotoğrafları olsa, hangisinin gerçek hangisinin hayal olduğunu nasıl ayırt edebileceğiz acaba? Karışmayacaklar mı birbirlerine?

Rüyasında kelebek olduğunu gören ve uyandığında, ”Acaba ben rüyasında kelebek olduğunu gören adam  mıyım, yoksa adam olduğunu gören kelebek miyim?” diye soran Lao Tzu gibi karışmayacak mı bizim de aklımız?

Sonuçta dönüp dolaşıp hep aynı noktaya geliyorum:

An içinde anlar vardır ve sen içinde bulunduğun anda, hangi anı hissediyorsan ordasındır. Tüm mesele de bundan ibarettir ve seçim tamamen sana kalmıştır. İçinde olmayı seçtiğin an, hâlini, zamanını ve mekanını belirler.

Bence en güzeli, en üst mertebede yaşanan özgürlük ve mutluluk hâli. Bu hâli deneyimlediğinde, hayal ve gerçek diye bir derdin kalmıyor. Hakikatin içinde hissediyorsun kendini. 

Koşulsuz sevgi, mutluluk, huzur, bilme, güven…. Adına ne dersen de; tüm bunların hepsi ve hiçbiridir hissettiklerin. HİÇ ile HEP birleşmiştir. Sonsuz, sınırsız bir boşluk hissiyle dopdolusundur. Çevrende kıyamet kopsa da sen her şeyin mükemmel olduğunu hissedersin. Hiçbir şey huzurunu ve neşeni bozamaz.

Bir damla alkol bulunmasa da damarlarında, esriksindir alabildiğine.

Sakın ola ki bilimsel bir açıklamanın peşine düşmeyin böyle anlarınızda. Kimyasal analizleriyle rezil ederler o  hep yaşanılası cennetsi halleri. Zaten, kelimeye dökmeye kalksanız içinde bulunduğunuz hâli, ‘’deli’’ derler size. Onun için de susmak ve sindire sindire hissetmek; o anı, o özel ruh hâlini hücrelerimize kaydetmek en iyisi.

İnsan, sonsuzluk boyutundaki cennetini de cehennemini de bu dünyada hazırlarmış, gerisi boş laftan ibaretmiş… Dolayısıyla, bu özel ruh hali de ‘’iyilik içinde olma’’ gayretlerinin sonucunda geliveren lütuf anlarına dahildir zannımca. 

Böyle anları yakaladığımızda değerini çok iyi bilmeli ve cennet hâlleri deposuna atmalı ki cehennem hâllerine düştüğümüzde sığınacak bir limanımız,  kabuslarla baş etme gücümüz olsun.

Sahi, herşeyin hayalden ibaret olduğu şu dünyada, hafıza kartımızdaki fotoğrafların sadece iyi ve güzel olanlarını seçsek, acı hatıraları silsek;  her daim memnun mesut, bilinçli bir şizofren gibi yaşasak kendi dünyamızda…

Dilek Yaraş

06 Nisan 2009 / Kuraldışı – Yorumsuzblog